Η κορύφωση του δράματος της Μαρίας Σταύρου: «Ύστερα από 4-5 ώρες είδαμε να μπαίνουνε μέσα στην περιοχή που είμαστε τα Ηνωμένα Έθνη και ο τούρκικος στρατός... Κάποια Αγγλίδα μού είχε πει, "εσάς δεν μπορώ να σας σώσω, θα σώσω το παιδί. Κάντε του ένα κολάρο με το όνομά του και που να το παραδώσω". Έκοψα ένα κολάρο και έγραψα "Νίκη Σταύρου, ετών τόσο, θα το παραδώσετε στον Πάτροκλο Σταύρου εκεί ή αν οτιδήποτε γίνει στην Κύπρο, στους γονείς μου, στην Αθήνα". Την ώρα που της φόρεσα το κολάρο της κόρης μου, κατάλαβα ότι αυτή η Αγγλίδα ήταν πάρα πολύ ζωηρή και σκέφτηκα ότι αν μου πάρει το παιδί θα το πετάξει ή το κρατήσει εκείνη και δεν θα το δώσει. Είπα: "Δεν το δίνω το παιδί, θα παλέψω μέχρι τέλους, το πολύ-πολύ να σκοτωθεί μαζί μου". Το κρατούσα. Κρατούσα το παιδί και ο Αυστριακός μου είπε: "Δεν σε συμφέρει, είναι αυτοί Αυστριακοί και τους μίλησα, από τα ΗΕ". Μου είπαν: "Είναι κατάσπαρτα πτώματα οι δρόμοι με σκοτωμένους Έλληνες" τα τανκς περνούν από πάνω. Προσπάθησε να φύγεις με τους Άγγλους"... Μας μοίρασαν... έμεινα εγώ μόνη και νιώθω πίσω μου ένα χέρι, ένα σπρώξιμο προς τους Άγγλους, ήταν ο Αυστριακός και μου λέει: "Πήγαινε εκεί". Τον κοιτώ... και μου λέει: "Μην το συζητάς, πήγαινε εκεί". Τρέχω εγώ με το παιδί, μπροστά από εμένα δύο Αγγλίδες, θυμάμαι ήταν δύο αδερφές και τη λέγανε Aγκάθα τη μια. Όπως έτρεχα εγώ, από τον φόβο των ελικοπτέρων, άρχισε να κλαίει το μωρό. Γυρίζει και με βλέπει αυτή, η Αγγλίδα, χιμάει επάνω μου και αρχίζει να φωνάζει: "She is Greek, she is Greek", και μου ρίχνει κάτι... Πάω να ανέβω και χιμάει η Αγγλίδα. Σηκώνεται και όπως είχα βάλει τα χέρια μου να ανέβω, μου τράβαγε τα χέρια για να με πετάξει έξω. Άρχισε να φωνάζει η Αγγλίδα: "She is Greek... she is Cypriot"». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)